Troostplant

Door mijn benen zakken, naar adem happen omdat alle lucht in één klap uit mijn longen is. Door mijn vader en mijn vriend overeind moeten worden gehouden terwijl ik alleen maar FUCK FUCK FUCK kan roepen. Dit is hoe het er voor een buitenstaander uit moet hebben gezien, maar het is onbeschrijfelijk hoe ik me voelde op het moment dat mijn vader me vertelde dat mijn oudste jeugdvriendin zelfmoord had gepleegd. Het gevoel van iemand missen werkt verlammend en het enige dat je kan doen is denken aan alle dingen die je niet hebt gezegd en alle pijnlijke dingen die je wel hebt gezegd. Je hoort vaak over healing gardens en healing environments maar mensen vergeten vaak dat dit effect heeft door de troost die planten geven door herinneringen of associaties - so let's get personal...  Sommige plantkeuzes waren makkelijk; gebroken hartje (Dicentra spectabilis) spreekt voor zich. Anderen zijn alleen herkenbaar voor mij. De eeuwige badjas waarin ze liep komt terug in de zachte materialen van de bladeren die me troosten als ik ze aai. Haar eeuwige gefladder en gedans zie ik terug in de vlinders die op de nectar afkomen. De heftige verandering die kwam door de bipolariteit zie ik in hoe heesters per seizoen ineens een heel ander karakter lijken te hebben. De donkere tinten verwijzen naar de zwaarheid en de heftigheid van een depressie waar je niet uit lijkt te komen; terwijl wit me doet denken aan de onschuld van het kleine meisje dat ze was met mij. Het kleine meisje dat kikkers in de tuin kuste hopend dat het prinsen zouden worden. Haar wijsheid en oude ziel herken ik in de planten die al sinds de prehistorie op aarde zijn. Maar nog belangrijker zijn de brengers van hoop als het ijskoud is, als er aan het donker geen einde lijkt te komen en ik me helemaal alleen voel. Dat zijn de planten die bloeien als er niets anders meer bloeit - en dan is ze toch weer heel even bij me. Net als vroeger.